Dislexia

O alumnado disléxico debe poñer tanto esforzo nas tarefas de lectoescritura que tende a fatigarse, a perder a concentración, a distraerse e a rexeitar este tipo de tarefas. As familias e mestres/as procesamos esta conduta como desinterese e presionamos para conseguir maior esforzo, sen comprender que este alumnado, realizando estas tarefas, senten coma se de súpeto, calquera de nós, nos vísemos inmersos nunha clase de escritura chinesa.

A dislexia, é moito máis que ter dificultades na lectura e na escritura, xa que existen problemas de compresión, de memoria a curto prazo, de acceso ao léxico, confusión entre a dereita e a esquerda, dificultades nas nocións espazo-temporais…debemos ter en conta que non existen dúas disléxicos idénticos e por tanto cada caso é único e non ten por que presentar a totalidade dos síntomas.

Fonte: Disfam.org

Enlace a Web de disfam.org

 

Disgrafía & Disortografía

A disgrafía é o trastorno da aprendizaxe que se manifesta n@s nen"s mediante unha escritura deficiente. @s menores que teñen disgrafía adoitan sufrir unha falta de habilidades motoras, polo que non presentan necesariamente problemas intelectuais, neurolóxicos, sensoriais, afectivos e sociais.

Esta desorde relaciónase co acto motriz que consiste en transcribir a linguaxe verbal á linguaxe escrita. Por esta razón, é común achar no alumnadi con disgrafía problemas relacionados con déficit de atención, hiperactividade e/o impulsividade.

 Características da disgrafía

1. A grafía d@ alumn@ caracterízase por estar formada de letras de gran tamaño. Tamén é habitual a escritura inclinada, os espazos esaxerados entre as letras que compoñen a palabra ou, todo o contrario, escriben as letras demasiado apertadas
2. Non respeta o interlineado nin as marxes. É frecuente que se salten liñas.
3. O acto de escribir, ademais, requírelles un notable esforzo. Queixanse de que se cansan e, mesmo, evitan a tarefa.
4. Non son capaces de gardar unha postura correcta á hora de escribir
5. Non saben coller o lapis correctamente e/ou aplican demasiada forza no trazo.
6. Escriben demasiado rápido ou moito máis amodo ao esperado segundo a súa idade e maduración.
   

A gran dificultade do alumnado disortográfico é a adquisición e asimilación da normativa ortográfica á hora de construír un discurso escrito. En moitos casos, a disortografía vén asociada á dislexia; por iso é polo que ás veces confúndanse ambos os trastornos. Noutros casos, o alumnado manifesta disortografía como un problema de aprendizaxe específica: sen indicios de problemas na lectura, discapacidade intelectual ou déficit de atención.

Así mesmo, pódese definir a disortografía como a alteración da linguaxe escrita, onde se observan dificultades na ortografía e a escritura.

 Cales son os erros ortográficos máis comúns neste alumnado?

1. Omisión de artigos e concordancias en número, por exemplo: Compreime bolígrafo, A nenas xogan ao fútbol…
2. Problemas de acentuación e na expresión de verbos irregulares, por exemplo: escribir haiga por “haxa”, do verbo “haber”; escribido por “escrito”.
3. Dificultades na correspondencia de fonema e grafema, especialmente á hora de diferenciar b e d, b e p...
4. Adicións na escritura de palabras, por ex.: patitinete (patinete), Bilbado (Bilbao).
5. Inversións na construción de palabras, por ex.: a palabra “planta” escríbea como pantal.

Ademais, o alumno con disortografía ten dificultades para deletrear, debido a que confunde letras.

 Fonte: Unir 

Enlaces de Interés:

RED EDUCA

HSEducación

Disortografía